วัก ๒ หมายถึง ก. เซ่น, มักใช้เข้าคู่กันเป็น เซ่นวัก.
น. ไต. (โบราณแปลว่า ม้าม). (ป.; ส. วฺฤกฺก).
ว. คด, ไม่ตรง, โกง, งอ. (ป.; ส. วกฺร).
น. วรรค. (ป. วคฺค; ส. วรฺค).
[วักคิยะ] ว. อยู่ในพวก, อยู่ในหมู่, เช่น เบญจวัคคีย์ ว่า อยู่ในพวก ๕.(ป.).
[วักคิยะ] ว. อยู่ในพวก, อยู่ในหมู่, เช่น เบญจวัคคีย์ ว่า อยู่ในพวก ๕.(ป.).
ว. ไพเราะ, เสนาะ; งาม. (ป.; ส. วลฺคุ).
ว. ผู้กล่าวไพเราะ. (ป. วคฺคุ + วท ว่า ผู้กล่าว).